गहिरो दुखाईसंगैँको
यो प्राक्रित सोच
म
तिमी पछिको यो बर्तमानमा
केबल रित्तिएर बाँच्न चाहेकोछु
केबल निस्फिक्री हाँस्न चाहेकोछु ।।
तिमीसँगको त्यो मिलन
अझै छछल्किरहेछ
तलाउको पानी बनेर
यो मनको छाल
कहिल्यै शान्त भएन
कहिल्यै साम्य भएन
तिम्रो अभावको यो बर्तमान
रित्तो हाँसो हाँसिरहेछ
तिम्रो साथ मागिरहेछ
तै
नत म तिमीलाई छुन सक्छु
न फेरी तिम्रो हुन सक्छुहेर्दाहेर्दै
तिमी टाढा भयौ
कसरी यति दुख्ने काँडा भयौ
एउटै प्रश्न अल्झिरहेछ अझैपनि
तिमी कसरी यति गाढा भयौ ???
""(करिब् ७ बर्ष अगाडि लेखेको कबिता। आज मिठो लागेर राखे है) ""
No comments:
Post a Comment